กระบวนการทั่วไป

ร่างอนุสัญญาได้รับการรับรองโดยรัฐมนตรีช่วยว่าการกระทรวงยุโรปเมื่อวันที่ 7 เมษายน พ.ศ. 2554 ในการประชุมครั้งที่ 1111[11] และเปิดให้ลงนามเมื่อวันที่ 11 พฤษภาคม พ.ศ. 2554 เนื่องในการประชุมคณะรัฐมนตรีสมัยที่ 121 ณ อิสตันบูล โดยมีผลบังคับใช้หลังจากการให้สัตยาบัน 10 ครั้ง โดย 8 ประเทศต้องเป็นรัฐสมาชิกของสภายุโรป ในการประชุมเมื่อเดือนธันวาคม พ.ศ. 2558 มีการลงนามโดย 39 รัฐ ตามด้วยการให้สัตยาบันของสมาชิกสภายุโรป 8 รัฐ ได้แก่ แอลเบเนีย ออสเตรีย บอสเนียและเฮอร์เซโกวีนา อิตาลี มอนเตเนโกร โปรตุเกส เซอร์เบีย และตุรกี ต่อมาในปีนั้น อันดอร์รา เดนมาร์ก ฝรั่งเศส มอลตา โมนาโก สเปน และสวีเดนก็ได้ให้สัตยาบันตามมา ถัดมาในปี พ.ศ. 2558 มีการให้สัตยาบันโดยฟินแลนด์ เนเธอร์แลนด์ โปแลนด์ และสโลวีเนีย ในปี พ.ศ. 2559 โดยเบลเยียม ซานมารีโน และโรมาเนีย ในปี พ.ศ. 2560 โดยไซปรัส เอสโตเนีย จอร์เจีย เยอรมนี นอร์เวย์ และสวิตเซอร์แลนด์ ในปี พ.ศ. 2561 โดยโครเอเชีย กรีซ ไอซ์แลนด์ ลักเซมเบิร์กและสาธารณรัฐมาซิโดเนีย และในปี พ.ศ. 2562 โดยสาธารณรัฐไอร์แลนด์[2] เมื่อวันที่ 13 มิถุนายน 2560 Věra Jourová แห่งกรรมาธิการความเท่าเทียมทางเพศแห่งยุโรป เป็นผู้การลงนามในอนุสัญญาอิสตันบูลในนามของสหภาพยุโรป[12] รัฐใด ๆ ก็ตามที่ได้ให้สัตยาบันตามอนุสัญญามีข้อผูกพันทางกฎหมายตามบทบัญญัติให้มีผลใช้บังคับใช้ในประเทศของตัวเอง

อนุสัญญาสามารถเพิกถอนได้ โดยให้แจ้งเลขาธิการแห่งสภายุโรป (ตามมาตรา 80) และให้มีผลบังคับใช้สามเดือนหลังจากการประกาศ[13]